سوگ سروده فرید رادفر

کوچیده آفتاب دگر، از دیار بلخ
شد تیره روز ما همه چون روزگار بلخ

این چارباغ روضه و صحرای شادیان
در سوگ تو نشسته به ماتم بهار بلخ

از انجمن گرفته به پس کوچه‌های شهر
کم داردت زمین و زمان، افتخار بلخ!

از آسمان مهر و سخاوت، ستاره رفت
محبوب ما، حکیم سخن‌دان، عیار بلخ

آدم شبیه کوه به آدم نمی‌رسد
شد بعد تو سیا همه لیل و نهار بلخ

باکاروان مرگ چه سان بال و پر گشود
پیر خرد، «خلیق» عزیز، از کنار بلخ