صد و سیزدهمین نشست ادبی چارباغ خیال

نشست: صد و سیزدهم گزارش: سهراب حفیظی

صد و سیزدهمین نشست هفتگی «چارباغ خیال»، بعدازظهر روز پنج‌شنبه، هفدهم میزان (مهرماه) سال ۱۴۰۴ خورشیدی، اختصاص داشت به بزرگداشت سالیاد درگذشت شاعر نامدار ایران، سهراب سپهری، و با شکوه خاصی در حضور جمعی از شاعران، نویسندگان و دوست‌داران شعر و ادب پارسی در شهر کهن بلخ برگزار گردید.

این نشست به همت انجمن ادبی خانه مولانا، انجمن نویسندگان ولایت بلخ و با همکاری کتابخانه عمومی فردوسی در سالن ابن‌سینا، در همان کتابخانه، برپا شد. برنامه با مقدمه و گردانندگی شایسته‌ی آقای فضل‌ربی افتخار آغاز یافت که با بیانی گرم و شاعرانه، حاضران را به جهان اندیشه و احساس سپهری فراخواند.

بخش نخست: سخنرانی و نقد و بررسی آثار سهراب سپهری

در آغاز، استاد عاطف کابلیان، شاعر و منتقد ادبی، در سخنانی پرمایه، به تحلیل جایگاه سهراب سپهری در شعر نیمایی پرداخت. وی با اشاره به نوآوری‌های سپهری در آغازگری سبک تازه‌ای از شعر آزاد، او را از پایه‌گذاران شعر تصویرگرا و مکتب‌ساز در ادبیات معاصر دانست و گفت:

«سپهری توانست میان سکوت و صدا، میان طبیعت و درون انسان، پلی از معنا بسازد. شعر او دعوتی است به رهایی از شلوغی و بازگشت به خویشتن.»

در ادامه، استاد سید سکندر حسینی بامداد، رئیس کتابخانه عمومی فردوسی و رئیس انجمن ادبی خانه مولانا، با نگاهی ژرف و شاعرانه، از زندگی و جهان‌بینی سپهری سخن گفت. شاعر مویه‌های آمو یادآور شد که سهراب سپهری در سال ۱۳۰۷ خورشیدی در شهر قم زاده شد و نیاکانش از کاشان بودند؛ شهری که بعدها در بسیاری از شعرهایش، نماد خانه و آرامش درونی گردید.

وی افزود:

«سپهری نقاشی بود که با واژه‌ها رنگ می‌پاشید. شعر او نه روایت رنج، بلکه آوای آرامش است. نگاه او وحدت‌گرایانه بود؛ انسان و طبیعت در شعرش از یک ریشه‌اند. زبان شعری او ساده می‌نماید، اما در پس این سادگی، ژرفای فلسفی و معنوی نهفته است.»

استاد بامداد همچنین بر این نکته تأکید کرد که سپهری در شعر خود از نمادهای کهن فاصله می‌گیرد و به نمادهای تازه و امروزی روی می‌آورد؛ نمادهایی که خواننده‌ی امروز را به تأمل و خلاقیت فرا می‌خوانند.

بخش دوم: مثنوی‌خوانی و خوش‌خوانی شعر

در بخش دوم برنامه، محفل با خوانش مثنوی و شعرخوانی شاعران حاضر رنگ و طراوتی دیگر یافت. نخست، استاد سید سکندر حسینی بامداد با خوانش منتخبی از مثنویِ معنویِ مولانا، فضا را سرشار از معنویت و شور عرفانی ساخت. سپس استاد عاطف کابلیان با خوانش چند بیت از شعر نیمایی خویش که درون‌مایه‌ای طبیعت‌گرایانه و فلسفی داشت، یاد سهراب را زنده نگاه داشت.

در ادامه، شاعران نام‌آشنایی چون محمدالله احساس، موسی مهربان، شاه‌محمد اسماعیل‌زاده، سید علی‌رضا خاکی، بابا فاخر، احمد رشاد عالمی، احمد رشاد حیدری و نظر محمد نورنیا، هر یک تازه‌ترین سروده‌های خویش را با شور و احساس خوش‌خوانی کردند. شعرهایی که از عشق، انسان، صلح و آشتی با طبیعت سخن می‌گفتند و با یاد و روح سهراب پیوندی دلنشین داشتند.

در واپسین دقایق، اعضای نشست و مهمانان فرهنگی با گرفتن عکس‌های یادگاری، دفتر این نشست پرثمر را بستند.