صد و دوازدهمین نشست ادبی چارباغ خیال

گزارش: سهراب حفیظی 

صد و دوازدهمین نشست ادبی چارباغ خیال در بلخ بعد از ظهر روز پنج‌شنبه ۱۰ میزان (مهرماه)‌ ۱۴۰۴ خ. با حضور استادان و جمعی از اعضای این حلقه برگزار شد.

این نشست‌ها به میزبانی انجمن‌های نویسندگان بلخ و خانه‌ی مولانا و با همکاری کتابخانه‌ی عمومی فردوسی به هدف پاسداشت از شعر و ادب فارسی و رشد و بالندگی شاعران و نویسندگان بلخ، هر پنج‌شنبه رأس ساعت ۲ ب.ظ. در سالن ابن‌سینای کتاب‌خانه‌ی نام‌برده‌شده برگزار می‌گردد. بخش اساسی این نشست ادبی را: مثنوی‌خوانی، نقد و بررسی شعر‌ و خوانش شعر تشکیل می‌دهد.

در صد و دوازدهمین نشست هفتگی چارباغ خیال نیز این بخش‌ها به گردانندگی حمزه‌ی عابر اجرا شد که اشاره‌هایی به چکیده‌ی هر بخش خواهیم داشت.

بخش مثنوی‌خوانی:

بخش اول این نشست که به خوانش متون کلاسیک از آن یاد می‌شود، اختصاص دارد به خوانش مثنوی‌معنوی از مولانای بزرگ که با خوانش و تفسیر بیت‌به‌بیتِ استاد سیدسکندر حسینی بامداد به یکی از بخش‌های دل‌چسب تبدیل شده است. وی هر بار بخشی از مثنوی‌معنوی را به‌خوانش گرفته و مفاهیم بلند نهفته در آن‌را با زبان عام‌فهم و ساده بیان می‌کند.

این سلسله‌خوانش‌ها که از دیرزمان با خوانش‌ نی‌نامه آغاز یافته بود،‌ اکنون به حکایت شیرین «لیلی و پادشاه» رسیده بود.

بخش نقد شعر:

در بخش بعدی این نشست،‌ شعری از آقای خاکی نقد و بررسی شد. شعری که گویا به استقبال از غزل یکی از شاعران ایرانی سروده شده است.

چکیده‌ی صحبت‌ها:
این شعر که با جان‌مایه‌ی اجتماعی سروده شده است از چند نگاه نیاز به بازبینی دارد.

1- زبان: زبان در این شعر از منطق شعر دوری جسته و به منطق نثر نزدیک شده و به یک گزارش موزون می‌ماند. البته در جزئیات می‌توان نکاتی را یافت که مخالف این رای باشد اما از آنجایی که موارد ضعف زیاد است نتوانسته است از خود برجستگی نشان بدهد.

2- زیبایی‌شناسی: زبان این شعر را می‌توان با بهره‌برداری از زیبایی‌های شعر که همانا استعاره،‌ کنایه و مجاز و… است، تقویت کرد و از حالت خشک فعلی آن کمی کاست. شعر در عین پنهان‌گویی‌ها نیز می‌تواند برندگی و پیامد صریح خود را برای مخاطب برساند، بنابراین نیاز به صراحت زبان و برهنه‌گویی ندارد.

بخش شعرخوانی شاعران:

در بخش اخیر این نشست، شاعران حاضر: نظرمحمد نورنیا،‌ احمدرشاد عالمی، سخی امیری،‌ آقای حسینی، بابا فاخر،‌ عاطف کابلیان، سیدسکندر حسینی بامداد و حمزه عابر شعر خواندند.

در پایان، شاعران باهم عکس گروهی گرفتند و این نشست را در قالب یک خاطره‌ی تصویری ماندگار ساختند.