سیزدهمین نشست ادبی چارباغ خیال

این نشست که از سوی آقای عاطف کابلیان گردانیده می‌شد؛ سه شعر از ورجاوندان: حسیب خُرمی، طاها حسینی و سیداحمد سادات به سنجش گرفته شد و در بخش دوم برنامه شاعران به گفتمان ادبی و شعرخوانی پرداختند‌. چکیده‌ی دیدگاه‌ها در باره‌ی شعر آقای خُرمی:

استاد صالح‌محمد خلیق: وی شعر آقای خُرمی را شعری با جانمایه‌ی اجتماعی دانسته و گفتند: شعر از پیوند عمودی و افقی خوبی برخوردار است؛ اما ایشان تأکید کردند که باید جدی‌تر به شعر پرداخته می‌شد تا شاعرانه‌گی، تصویرهای تازه و کشف بهتر اتفاق می‌افتاد.

سیدسکندر حسینی بامداد: فُرم و ساختار کلی شعر را خوب گفته تازه‌گی و روانی را از ویژه‌گی‌های مثبت نام برده و موسیقایی و آهنگینی شعر را پسندیدند.
اما نزدیک شدنِ شعر به شعار و کمی رویدادهای شاعرانه در شعر را از نکته‌های منفی دانسته و خاطرنشان داشتند که این اثر گنجایش بهتر بودن و بهتر شدن را دارا است و باید در این بخش از سوی شاعر توجه شود.

علیرضا رحمانی: آقای رحمانی با تایید حرف‌های منتقدان پیش از خود؛ شعر آقای خُرمی را خوب و امیدوار کننده خواند.
او روشن ساخت که برای رهایی از شعارزده‌گی؛ بلند بردن میزان مطالعه، خواندن دیدگاه‌های فیلسوفان، خواندن رمان و دارنده‌گی یک جهان‌بینی مستقل برای شاعران، کمک کننده و فایده‌مند می‌باشد. ایشان در فرجام سخنانش گفت که: شعر امروز باید رها از تکرار و کلیشه باشد و شاعر بایستی نگاه شاعرانه به جهان و پدیده‌ها داشته باشد.

چکیده‌ی دیدگاه‌ها در باره‌ی شعر آقای حسینی:
شعر به نقد سپرده شده از سوی آقای حسینی؛ یک غزل آیینی بود که برای حضرت سیدیحیا فرزند زید از نواده‌گان حضرت امام حسین که درود خدا بر او باد سروده شده بود. آرامگاه جناب سیدیحیا در استان سرِپل افغانستان موقعیت دارد که زیارت‌گاه نامداری است.

استاد صالح‌محمد خلیق: استاد شعر آقای حسینی را از نگاه زبان و پرداخت، متناسب با شعرهای آیینی امروز دانسته؛ اما نااستواری و ناپخته‌گی شعر را از کاستی‌های سروده خوانده و گفت: تناسب‌های لفظی که هم در ایجاد تصویرها و هم در موسیقایی درونی شعر نقش دارند کم‌رنگ اند.

علیرضا رحمانی: ایشان بیان داشتند که در میان شعر آزاد و شعر آیینی (که تعبیر “شعر مناسبتی” را به کار بردند)، تفاوت‌هایی هست و کار در ژانر آیینی را دشوارتر دانسته و پدیدآوری مفهوم‌های تازه در این گونه شعر را مهم خواندند.

سیدسکندر حسینی بامداد: وی در آغاز گفته‌هایش با عنوان “شعر مناسبتی” برای “شعر آیینی” مخالفت نشان داده و نام پذیرفته شده و شایسته‌ی این گونه شعر را “آیینی” عنوان کرده و گفتند می‌بایست از اصطلاح یادشده استفاده شود. او گفت: شعر آقای حسینی از شاخصه‌های شعر آیینی برخوردار است؛ اما تأکید کردند که در شعر آیینی باید نگاه به مفهوم‌ها و رویدادها تازه باشد و چند بیت از شعرهای موفق آیینی را به گونه‌‌ی نمونه خوانده و شعر حسینی را دارای گنجایش بهتر شدن دانستند.
جناب بامداد در پایان گفته‌هایش وعده‌‌ی زمینه‌سازی مطالعه‌ی جمعی و بلندبری توانایی های شاعران و نویسنده‌گان را دادند.

چکیده‌ی دیدگاه‌ها در باره‌ی شعر آقای سادات:

استاد صالح‌محمد خلیق: استاد شعر آقای سادات را خوب دانسته و گفتند که در این سروده کوشش شده است زبان روایی به کار گرفته شود که از ویژه‌گی‌های مثبت شعر است. ایشان سه بیت پایانی شعر را درخشنده‌تر و بهتر خواندند.

علیرضا رحمانی: وی هم مسیر آقای سادات را رو به رشد دانسته و شعر ایشان را از نگاه پیوند عمودی و افقی، تخیل، آهنگ، عاطفه و حس‌آمیزی
خوب خواندند. آقای رحمانی زبان شعر را نیازمند پخته‌گی و کار بیشتر دانستند‌.

سیدسکندر حسینی بامداد: ایشان گفتند: با توجه به زمان اندکی که سیداحمد سادات در نشست‌های انجمن نویسنده‌گان آمده؛ رشد و پیش‌رفت شان کاملا مشهود و ستودنی است‌.
بامداد سپارش نمودند شاعران باید بیشتر مطالعه نمایند و به تمجیدهای کاربران فضای مجازی دل‌خوش نباشند؛ زیرا بیشتر آنها از شعر و ادبیات چیزی نمی‌دانند و ندانسته به تشویق و ترغیب‌های بی‌جا دست می‌زنند که برای سراینده و نویسنده‌ی تازه‌کار تاثیر مخرب می‌داشته باشد.

 در بخش دوم نشست، شاعران حاضر، به شعرخوانی پرداختند که هر یک : عبدالصبور رگبار، حسن بیکران روحانی، جمیل سجّاد، حسن خُرمی، علی یوسفی، ثاقب خراسانی، اسحاق نورستانی، استاد صالح‌محمد خلیق، سیدسکندر حسینی بامداد، میرحیدر اخگر، نوید پل‌حصاری، گل‌آقا طاهری، علیرضا رحمانی، عاطف کابلیان و سیدامین حسینی سروده‌های تازه‌ی شان را برخواندند.