دوازدهمین نشست ادبی چارباغ خیال

دوازدهمین نشست خانه مولانا و انجمن نویسندگان با عنوان «چارباغ خیال» عصر پنج‌شنبه ۲۹ سرطان/تیر ۱۴٠۲ ه. خ. با حضور صالح محمّد خلیق، سیّد سکندر حسینی بامداد، علی‌رضا رحمانی و صابر رضایی برگزار گردید.  

این نشست که توسط عاطف کابلیان اجرا می‌شد، شامل سه بخش بود:  

یک- معرفی احمد رضا احمدی(شاعر مطرح ایرانی، متوفی ۲٠سرطان/تیر ۱۴٠۲) و گفتگو روی شعرهایش.  

دو-نقد و نظر .  

سه-خوانش شعر/دکلمه.  

در بخش نخست سیّد سکندر حسینی بامداد، احمد رضا احمدی را چنین معرفی کردند: احمدرضا احمدی در سال ۱۳۱۹ ه. خ. و در کرمان-ایران، چشم به جهان گشود و در طول پنج دهه، فعّالیت حرفه‌ی بیش از ۵٠ عنوان کتاب، در حوزه‌ی شعر، داستان و نمایشنامه، از خود به جا گذاشت.  

دهه ۴٠ به عنوان دوره‌ی رونق ادبیات ایران شناخته می‌شود، احمدی در این دوره از جمله کسانی بود که می‌خواست از سنت‌های ادبی گذشتگان فرار کند.  

در سال ۱۳۴۱ اوّلین مجموعه‌ی شعرش با عنوان «طرح» منتشر شد. 

همچنین در اوایل دهه چهل، به همراه کسانی چون؛ نادر ابراهیمی، اسماعیل نوری علا، مهرداد صمدی، محمّدعلی سپانلو، بهرام بیضایی، اکبردادی و جعفر کوش آبادی، گروه «طرفه» را به هدف دفاع از هنر «موج نو» تاسیس کرد و آنجا به فعّالیت پرداخت.  

و… سر انجام در تابستان امسال و در سن ۸۳ سالگی وفات یافت.  

در بخش دوّم، شعرهای علی‌رضا رحمانی و  حسن خرّمی توسط منتقدین و حاضرین در نشست به نقد و بررسی گرفته شد.  

نظریاتی که درباره شعر علی‌رضا رحمانی به ترتیب ارائه شد، قرار ذیل می‌باشد:  

نظریات صالح محمّد خلیق- آقای خیلق زبان شعری شاعر را نو و روایتی خواند و افزود که؛ روای بودن زبان، به تصویرپردازی و پیوند   گرفتن عمودی شعر، بسیار کمک کرده‌است و این همان ویژگی‌های غزل امروز است.  

نظریات سیّد سکندر حسینی بامداد- آقای بامداد، ضمن تایید حرف‌های آقای خلیق، اضافه کردند که؛ آقای رحمانی شاعر خوب و کارفهمی‌ست و معمولا شعرهایش از وزن دَوری و خوش‌آهنگی برخوردار هستند؛  امّا با این وجود در انتخاب ردیف برای این غزل دچار ضعف شده‌اند واین شعر ظرفیت داشت قدرتمند تر از آنچه باشد که در این شعر به نمود رسیده است.  

نظریات صابر رضایی- آقای رضایی علی‌رضا رحمانی را شاعر دردآشنا خواند و افزود: شعرهای رحمانی انتزاع کننده و متداعی داشته‌های زندگانی و یافته‌های شخصی شاعر می‌باشد، اکثر نوشته‌های او راوی دردهای‌ست که آنه را به جان کشیده‌است.  

در اخیر آقای رضایی، شاعر را به سوی تحول و تغییر محتوا خواند و سفارش کرد، در کنار دردنامه‌های عاشقانه، عاشقانه محض نیز کار کنند.  

نظریاتی که به ترتیب راجع به شعر آقای حسن خرمی ارائه شد، قرار ذیل می‌باشد:  

نظریات آقای سیّد سکندر حسینی بامداد- آقای حسینی بامداد، حسن خرّمی را شاعر جوان، پرتلاش، مستعد و با ظرفیت خواند و افزود که خلاف توّقعات، شاعر در این شعر سهل‌انگارانه عمل کرده است و این باعث ایجاد نکات ضعف متعددی در شعرش شده است. از جمله: پرش وزنی، شکسته شدن پیوند عمودی شعر و…  

همچنان دوگانه شدن زبان و بیان(زبان طنز و زبان ساده) در آن، از ارزش شعری آن کاسته و مخاطب را از لذت بردن از آن بازداشته‌است.  

نظریات صالح محمّد خلیق- آقای خلیق، زبان سروده‌ی شاعر را طنزگونه و هزل آمیز خواند و بیان داشت که؛ کوشش شده است در این شعر از زبان گفتاری عامّیانه بیشتر استفاده شود؛ امّا با این وجود زبان نوشتاری در آن بیشتر محسوس و با وجود بسامد زیاد دوره‌های گفتاری، زبان شعر امروزی نیست. 

نظریات علی‌رضا رحمانی-  آقای رحمانی با تایید گفته‌های پیشین، شعر شاعر را خوب و روان خواند، و بیان داشت که؛ استفاده از واژه‌های رکیک در صورتی درست است که پیوند عمودی میان فضای دورنی و بیرونی شعر ایجاد شده باشد و مخاطب پیش زمینه تصورات آن را در ذهن خود داشته باشد تا بخواهد از آن برداشت مرتبط بنماید.  

در بخش سوّم، آقایان هر یک؛ اسحاق نورستانی، صابر رضایی، ثاقب خراسانی، حسیب خرّمی، حمزهٔ عابر، سیّد احمد سادات، بهمن انوشه، نسیم مبارز، حسن بیکران روحانی، گل‌آقا طاهری، علی یوسفی، سیّد سکندر حسینی بامداد، صالح محمّد خلیق و عاطف کابلیان، به ترتیب با خوانش سروده‌های خود شان نشست را به پایان رسانیدند.