شعر زنان افغانستان

روی آوار ها قدم ننهیدزیر آوار زنده جان‌هایندقلب‌های تپنده‌ای دارندبی‌صدا مانده‌اند و تنهایند بی‌صدا مانده‌اند و منتظرنددست خیری نجات‌شان بدهدتن‌شان را برون کند از خاک تا دوباره حیات‌شان بدهد پدری...

بلور برف‌هاى كوه البرز است تن‌پوشتكبوترهايم آزادند در زندان آغوشت تنم را آشنا با پیچ‌و‌خم‌های تن خود کنعزیزم گوش شیطان کر، نگو: كردم فراموشت… ببين امواج خواهش پشت هم مى‌بارد...

یک دم عبور می‌کنم از هر چه باورم تا می‌زند هوای تو یک لحظه بر سرم وقتی که یک نهالم و در زیر برف گیر ایمان به فصل سبز شکفتن...

  چون ناگهان‌شعری که در من شکل می‌گیری با آن‌که دوری، در خیالم زنده‌تصویری با چادر گاج سفیدت، مثل یک گل‌برگهی می‌درخشی در نگاهم ماهِ پامیری! برباد دادی زندگی‌ات را...

قسمت سبدش را سر اين بام انداختبر دامن سرخم گل بادام انداخت‌ قسمت حركت كرد در آيينه نشست‌ روشن شدم از ماه كه در جام انداخت‌ قسمت نه چنان است...

دل نا دلم باید بمانم یا نمانم بعد تووقتی که آهم را به هر سو می‌کشانم بعد تو دور و برم غم ساخته هی ناشیانه آشیانهی تکیه داده شانه‌اش را،...

میان حس عاشقی کمی خطر اضافه کنبه تلخ کامی دلم بیا شکر اضافه کن اگر که می‌روی بیا، درون ساک خالی‌اتهوای خواهش مرا بیا ببر اضافه کن چه ذره ذره...

سر به روی شانه‌ام بگذار با لبخند خوددور کن اندوه را با رشتهٔ پیوند خود بیعت گرم تنت را با تنم تجدید کنتا هزاران بار در آغوش ارزشمند خود شعر...

خواستم مهربان بمانم و خوب، که زنِ زندگیت من باشمکه بپوشی به روی مرگ مرا، دامن زندگیت من باشم!لقمه‌ی کمتر از دهان تو من، لقمه‌ی بیشتر تو باشی و تالای...

من در این کوره به جایی نرسیدم دیدمآه دیوانه‌گی! ای کاش نمی‌فهمیدم فکر کردم که به دنبال تو هستم؛ اماروزگاری‌ست فقط دور خودم چرخیدم شعر بی‌عرضه‌ی لب‌های خدایم بودممن نباید...