دختران رابعه

روی آوار ها قدم ننهیدزیر آوار زنده جان‌هایندقلب‌های تپنده‌ای دارندبی‌صدا مانده‌اند و تنهایند بی‌صدا مانده‌اند و منتظرنددست خیری نجات‌شان بدهدتن‌شان را برون کند از خاک تا دوباره حیات‌شان بدهد پدری...

بلور برف‌هاى كوه البرز است تن‌پوشتكبوترهايم آزادند در زندان آغوشت تنم را آشنا با پیچ‌و‌خم‌های تن خود کنعزیزم گوش شیطان کر، نگو: كردم فراموشت… ببين امواج خواهش پشت هم مى‌بارد...

خانه غم دارد زمانی که تو در آن نیستی گور بابای جهانی که تو در آن نیستی قهر کردم با اتاقم چون سرم بد می‌خورد پا نهادن در مکانی که...

یک دم عبور می‌کنم از هر چه باورم تا می‌زند هوای تو یک لحظه بر سرم وقتی که یک نهالم و در زیر برف گیر ایمان به فصل سبز شکفتن...

قسمت سبدش را سر اين بام انداختبر دامن سرخم گل بادام انداخت‌ قسمت حركت كرد در آيينه نشست‌ روشن شدم از ماه كه در جام انداخت‌ قسمت نه چنان است...

پرده‌ها را بكش و نقش مرا رنگ بزنجام را سر بكش و موی مرا چنگ بزن باز در عاشقی و رقص و شراب و سيگاررنگ سرخی بكش و بر لب...

موهای گیر مانده به چادر دروغ نیستبا درد خو گرفتن خواهر دروغ نیست یک عمر شد برای خودم غصه می‌خورمیک عمر شد برای برادر … دروغ نیست بی‌باغ و آسمان...

گریه‌هایم در اتاقی در گرفتدامنم دور اجاقی در گرفت گفته بودم بگذرم از زندگیزندگی بر روی طاقی در گرفت دست‌هایت تا که بر دستم رسیدبر لبانم اتفاقی در گرفت پرده‌ها...

چون كابل قديمِ پر از پاک‌بازهادر تو هزار كوچه خرابات و سازها روییده از لبت گل آوازهای سرخبزمی‌ست در گلوی تو از نینوازها مثل جزیره‌ای به خودت منتهی‌ستیتنهایی رها شده‌ای...

راه می‌افتم سوی افسانه‌های دور با تومثل عشاق قدیمی ساده و مغرور با تو هم‌پیاله با دو چشمت می‌شوم دیوانه و مستمست‌تر از دانه‌ی دیوانه‌ی انگور با تو نقش می‌بندد...