گرچه در غربت، ولی ای نغمه‌ی جان! می‌شناسیمت – حسن خسروی‌وقار

گرچه در غربت، ولی ای نغمه‌ی جان! می‌شناسیمت

از بهشت افتاده، ای آواز هجران! می‌شناسیمت

راوی تنهایی ما از همان روز نخستینی

شعر! ای دیباچه‌ی غم‌های انسان! می‌شناسیمت

گرچه بر دلق تو تهمت بسته و تیغت زدند، امّا

همچنان با آن دریده حلق عرفان می‌شناسیمت۱

حرفی از تو هرکجا می‌رفت، طرحی تازه می‌انداخت

ای بیان و معنی‌ات چون یوش و یمگان! می‌شناسیمت

عطر آویشن! هوای کوه در دکّان عطّاری ۲

ای صفای رُسته از صوف سمنگان! می‌شناسیمت

نغمه‌ی عاشق‌کش جاری به لب‌های تمام بلخ

ای سرود زخمی ملّاممدجان! می‌شناسیمت ۳

می‌وزی با ذوق فردوسی به کابل شوق دیرینه!

تو هوای رستمی در زاولستان، می‌شناسیمت

مولوی را قصّه گوی کودکان کوی خود کردی ۴

شعر، ای در بازی ما صحنه‌گردان! می‌شناسیمت

سبحه‌ی انگوری‌ات در دست، ای چلّه‌نشین مست! ۵

جام ما زیر عبای توست پنهان، می‌شناسیمت

گاه با سعدی رها در کوچه‌ی عشّاق می‌گردی ۶

گاه در زندان و با مسعود سلمان می‌شناسیمت ۷

دامن حیدر گرفتی و نترسیدی ز طوفانی ۸

در بیابانی کسایی را تو رَهبان، می‌شناسیمت! ۹

ما تو را مست رجز در کارزار کربلا دیدیم

شعر میدان! پیرهن چاک و غزلخوان می‌شناسیمت ۱۰

روزگارت بعد عاشوراست عاشورا، بگرییمت!

تو حسينی طالع و شام است شروان، می‌شناسیمت ۱۱

محتسب با سنگ تکفیرش به بیتت کوفت و دیری‌است ۱۲

در هجای شیخ _شیخ نامسلمان_ می‌شناسیمت

ای که از تیغ زبانت باز می‌گریند ضحّاکان

در نيام پهلوانان _شعر برّان!_ می‌شناسیمت

گر ز بیغار قضا مرگ خور آسان است در چشمت ۱۳

باز هم می‌تابی از ثغر خراسان، می‌شناسیمت ۱۴

 شعر! تو خشم دماوندی، ستم بسته دهانت را

بندها را بگسلی ای تیز دندان! می‌شناسیمت ۱۵

سوز بهمن بود و بوران داشت کار دوست را می‌ساخت

بغض یاران در خیابان‌های تهران می‌شناسیمت

یادگار سیلی سرماست روی گونه‌ات، امّا

دست ما را ها کنی در هر زمستان، می‌شناسیمت ۱۶

ای سرود شاعران عاشق تبریزی‌ات در گوش! ۱۷

هم‌نوا با شهریار شهر یاران می‌شناسیمت ۱۸

آمدی از پشت دریاها به دیدار کویر ای شعر! ۱۹

همدم سهراب در شب‌های کاشان! می‌شناسیمت

گرچه ماه بی‌نشانت را بسی تسخر زدند، امّا ۲۰

باز ای گنج نهان در برج ویران! می‌شناسیمت ۲۱

مانده‌ایم از وصف تو ای آن که نام کوچکت عشق است! ۲۲

تو بزرگی و نخواهی داشت پایان، می‌شناسیمت